Czytelnia

Zjawisko kryzysu, wpisane w życie człowieka, dotyka również komórki społecznej, jaką jest małżeństwo i rodzina. Kryzysy, przeżywane obecnie przez rodzinę, nierzadko prowadzą do osłabienia więzi małżeństwa, a także całej wspólnoty. Nie jest to jednak powodem, aby podzielać przekonanie o rychłym końcu bądź upadku małżeństwa i rodziny.

Kościół od początku stara się poszukiwać adekwatnych dróg wspierania małżeństwa i rodziny. Podziela przekonanie, że każdy etap życia małżeńskiego niesie z sobą wyzwanie kształtowania siebie nawzajem, dojrzewania, w którym każdy z małżonków jest narzędziem Boga, aby pomagać drugiemu we wzrastaniu. Kościół dąży do rozumienia zjawiska kryzysów, jakim podlega życie wspólnotowe i rodzinne oraz stara się wyjść im naprzeciw.

Druga rocznica wydarzeń na tzw. Euromajdanie oraz okres, który nastąpił po oderwaniu Półwyspu Krymskiego, zmusiły ukraińskie społeczeństwo do zastanowienia się nad tym, co zostało przez te lata osiągnięte, a co jeszcze pozostaje do uzyskania na krętej ścieżce, wiodącej do wolności i demokracji.

Cieniem na bezpieczeństwie kraju położył się nierozwiązany geopolityczny konflikt, pomijany w dyskusjach od niemal 20 lat: czy integrować się z Rosją, czy też zbliżyć się do Zachodu? Gdy władze centralne w Kijowie podejmowały próby odpowiedzi na to pytanie, niektóre części kraju postanowiły pójść własną drogą. To wtedy padły słowa W. Putina: „Zmuszeni jesteśmy rozpocząć prace nad przywróceniem Krymu na łono ojczyzny”. Głównym motywem i hasłem, usprawiedliwiającym postępowanie władz rosyjskich w marcu 2014 roku, była idea powrotu Krymu, „bezprawnie odłączonego” od Rosji (RFSRR) w 1954 roku.

Pojęciem, jakie wiąże się z laicyzmem, a przez niektórych bywa również z nim mylone, jest laickość – zakładająca rozdział religii od państwa, ale jednocześnie gwarantująca prawo do swobodnego wyznawania religii oraz traktująca na równi wszystkie wyznania, niestawiająca sfery religii ponad innymi sferami. Za synonim tego pojęcia można w jakimś stopniu uznać świeckość (sekularyzm) – definiowaną jako teoria oparta na braku integracji religii z publicznymi i politycznymi sprawami społeczeństwa. (...)

Pierwsze wizerunki Maryi pojawiły się w Nowym Świecie wraz z przybyciem pierwszej grupy Hiszpanów w roku 1492. W kolejnych dekadach wizerunki Najświętszej Maryi Panny dotarły do wielu zakątków Ameryki Środkowej i Południowej za pośrednictwem ewangelizatorów oraz hiszpańskich i portugalskich kolonizatorów. Kult Maryi zataczał nie tylko coraz szersze kręgi, ale nade wszystko stał się bardzo istotnym elementem religijności i pobożności wszystkich mieszkańców Nowego Świata. 

Początki obecności werbistów na subkontynencie indyjskim sięgają 30. lat XX wieku. Już w 1913 roku Kongregacja Rozkrzewiania Wiary zwróciła się do zarządu generalnego zgromadzenia, proponując do pracy misyjnej obszar późniejszej Prefektury Indore. Realizację planu przerwał wybuch I wojny światowej. Dopiero w 1932 roku pierwsi werbiści o. Peter Janser i o. Leo Krzeminski przybyli do Indii.

Jedną z istotnym zmian, które dokonują się w łonie współczesnego chrześcijaństwa jest pentekostalizacja. Polega ona na szybkim wzroście liczebnym różnego rodzaju wspólnot zielonoświątkowych oraz procesie przekształcania się wielu Kościołów chrześcijańskich i wspólnot w jedną uniwersalną odmianę chrześcijaństwa charyzmatycznego. Konsekwencją tego procesu jest transformacja doktryny i życia religijnego w Kościołach tradycyjnych.

Z perspektywy judaizmu, począwszy od starożytności aż po czasy współczesne, życie było traktowane jako pierwszy sposób, w jaki Bóg objawia się człowiekowi. Życie stanowi szczególny dar Boga, gdyż Stwórca, obdarzając człowieka życiem, udziela mu części samego siebie. Odbywa się to w akcie prokreacji, w której uczestniczy nie tylko mężczyzna i kobieta, ale nade wszystko Bóg – Dawca życia.

Lotos to roślina o doniosłej wymowie kulturowo-religijnej. Przedstawia wszechświat, stworzenie, narodzenie, odrodzenie, słońce, bóstwo (starożytny Egipt). Reprezentuje czystość, doskonałość, piękno, świętość, miłosierdzie, współczucie, prawdziwą naturę człowieka, oświecenie (Indie). Oznacza kosmiczną harmonię, przeszłość, teraźniejszość i przyszłość, jedność tego, co męskie i żeńskie, twórczą siłę, medytację, mądrość (Daleki Wschód). Wyobraża też raj oraz ukazuje perspektywę życia wiecznego (Europa).

Stała mobilizacja przywódców religijnych w sferze polityki (poza chęcią zachowania przywilejów) jest uwarunkowana czynnikami duchowymi, antropologicznymi oraz socjologicznymi. Odwołując się do historycznego doświadczenia w walce z kolonializmem i tyranią, niektórzy duchowni odgrywają rolę mediatorów na rzecz ładu społecznego. Dzieje się tak zwłaszcza w tych rejonach, gdzie struktury państwowe nie są w stanie zapewnić bezpieczeństwa.

Buddysta i chrześcijanin wspólnie przyjmują, iż cierpienia nie można oddzielić od ludzkiej egzystencji na ziemi. Dla chrześcijanina nie należy ono jednak do samej istoty ludzkiego bytu, lecz jawi się jako element wtórny, pochodny. Jak dla buddysty człowiek jest istotą cierpiącą, tak dla wyznawcy Chrystusa stanowi przede wszystkim stworzenie Boże, które, korzystając z daru wolności, może w sposób dobrowolny odrzucić swego Pana.