Popieramy pluralizm w teologii, duchowości programach formacyjnych i strukturach ucząc się w ten sposób głębiej i bogaciej przeżywać naszą międzynarodowość.
Bezżeństwo realizujemy we wspólnocie. Znaczy to, iż staramy się o prawdziwie braterską wspólnotę, która stwarza atmosferę rodzinnego domu, umożliwia głębokie przyjaźnie, pozwala znaleźć dopełnienie w pracy oraz rozwinięcie talentów.
Współbracia przeznaczani są do pracy misyjnej według zasad względnej międzynarodowości. O ile to możliwe staramy się, by współbracia nie pracowali samotnie, lecz zawsze w dwóch lub więcej razem. W naszych wspólnotach posługujemy się językiem kraju, w którym pracujemy.
Jako członkowie Zgromadzenia Słowa Bożego uważamy za swój obowiązek: głosić Słowo Boże wszystkim ludziom, tworzyć nowe wspólnoty Ludu Bożego, zabiegać o ich wzrost, jaki o ich łączność między sobą i z Kościołem powszechnym. Na pierwszym miejscu i przede wszystkim pracujemy tam, gdzie Ewangelii jeszcze w ogóle nie głoszono, albo głosi się ją w niedostatecznym stopniu, albo gdzie Kościół miejscowy sam nie jest jeszcze zdolny do życia. Wszystkie inne zadania staramy się ukierunkować na te pierwszorzędne cele.
Nauka religii w szkole publicznej – kościelny przywilej czy służba demokracji?
- Szczegóły
- Kategoria: Czytelnia
- Opublikowano: czwartek, 09 sierpień 2018 09:00
Nauka religii w szkole swoje uzasadnienie oraz uregulowanie wynosi z ukształtowanego współcześnie stosunku między państwem a Kościołem na zasadzie autonomii i niezależności obu podmiotów, a także wzajemnej ich współpracy na rzecz realizacji i rozwoju dobra wspólnego. Świeckość państwa rozumiana jest w tym modelu jako neutralność światopoglądowa i dlatego państwo nie identyfikuje się z jedną konkretną religią, lecz zapewnia każdej z nich autonomię i niezależność, uznając tym samym ich prawo do samostanowienia. (...)
Nauka religii w szkole jest prawem człowieka (prawem do wolności religijnej, która zawiera w sobie prawo do publicznego nauczania religii). Ponadto, jak w odwołaniu do Kodeksu Prawa Kanonicznego (...) „nauczanie religii w szkole stanowi wymóg koncepcji antropologicznej otwartej na wymiar transcendentny osoby ludzkiej: jest to aspekt prawa do wychowania”.
